Wiosną 1967 roku śródmiejscy wodniacy �dostali� trzy nowe omegi, a Ossolińczyka - w takim stanie w jakim wzięli z AZS - przekazali nam, harcerzom wodniakom z Hufca Południe czyli 34 Wodnej Drużynie Harcerskiej działającej przy Technikum Energetycznym, której byłem drużynowym. Od druha Wojciecha Dacko dostałem dokumenty jachtu i klucze do szopy mieszczącej się na terenie szkoły podstawowej przy ul. Dembowskiego, w której hangarował kadłub jachtu. Był w opłakanym stanie. Brakowało żagli, masztu, olinowania stałego i ruchomego, pagai, drobnego osprzętu oraz kapoków. W kadłubie była dziura o wymiarach 15 x 30 cm. Należało zrobić gretingi. Zbliżał się koniec roku szkolnego. Zaplanowaliśmy już żeglarskie wakacje nad jeziorem Niesłysz, choć drużyną wodną byliśmy dotychczas z nazwy... Zapisaliśmy się na kurs żeglarski (tylko Karawka miał stopień żeglarza jachtowego) i rozpoczęliśmy remont oraz kompletowanie wyposażenia jachtu. Maszt przewieźliśmy tramwajem z AZS-u. Po żagle i drobny osprzęt pojechał Karawka (z zaszytymi w ubraniu pieniędzmi) do Warszawy. Ja z resztą drużyny zająłem się remontem kadłuba. Kapoki kupiliśmy za pieniądze szkoły. Wyrobiliśmy się! Pojechaliśmy na obóz, a łódka razem z nami.

Następną zimę łódka spędziła w Wałach Śląskich. W roku 1969 byliśmy na terenie TKKF Orzeł, skąd na obóz pojechaliśmy do Szczedrzyka nad jeziorem Turawskim.